Pas op

Onderstaande teksten gaan over idealen, onrecht of wat ik heb meegemaakt. Het laatste vooral zit in mijn hoofd, niet als verzinsel, maar als pijnlijke malende zeurende klagende onrecht oproepende herinneringen. Ook nieuw onrecht komt aan de orde. Maar ook als ik blijer ben, schrijf ik wat ik vind. Let niet op de taalfouten. Let ook niet op de stijl of gebruik van lelijke woorden, ik ben ook maar een mens.

donderdag 29 april 2010

De Maatschappij

Ik spot met de maatschappij, want de maatschappij spot met mij.

Claims

Ik zou eigenlijk de volgende mensen moeten aanklagen en ze een fors bedrag aan smartegeld moeten laten betalen vanwege genoemde redenen. Overkoepelend is dat de betrokkenen geen berouw tonen of hebben getoond, tegen beter weten in ontkennen en ook niet meer strafrechtelijk te vervolgen zijn.

Geval 1.
Allard S., klap op mijn linkeroor gedurende de kroegjool van roeivereniging Njord voorjaar 1987, waardoor trommelvlies gescheurd was en er een harde piep in mijn oor hoorbaar was. Dit werd minder in de loop van de weken, maar verdween nooit helemaal. Is voor mij hoorbaar vooral in stilte alleen thuis. Depressiviteit en studievertraging tot gevolg. Getuigen zijn een studievriend en een student medicijnen die ter plekke die avond constateerde dat ik inderdaad een gescheurd trommelvlied had, door aan mijn oor te luisteren terwijl ik met mijn mond en neus dicht lucht perste door mijn oor! De klap werd gegeven langs de zo heilige bestuurstafel. Ik was geintroduceerd en wist niets van de regels daar. Een oude lange tafel, een soortgelijke als ook op mijn middelbare school (en ook die van de jongere Allard) in Rotterdam gebruikt werden, stond daar midden in de zaal. Ik klom er op, ik zag er ook andere mensen op staan, om te kijken waar mijn vriend was, omdat ik weg wilde, terwijl ik door Allard in zijn functie als ordecommissaris, er plotseling achterwaarts en dus gevaarlijk af werd geduwd. Ik landde op mijn benen, maar van de schrik wilde ik met hem praten hierover en wilde weer op de tafel klimmen. Hij gaf mij toen een mep, terwijl ik net naar voren bewoog met mijn hoofd. Hij zal wel niet expres op mijn oor gemikt hebben, maar dat doet er niet toe.
Ik ben toen met mijn vriend naar een K.N.O. arts gegaan op het AZL (nu LUMC), maar daar was niemand. De volgende dag sprak ik dokter Blommenstein. Hij heeft de scheuring ook gecontateerd. Hij heeft er nog een inwendige foto van gemaakt, want het was interessant voor zijn studenten. Hij gaf aanwijzingen wat wel en niet te doen i.v.m. genezing. Hij bleek ook lid te zijn geweest van het Korps. Ik praatte wat over het geval met hem en gaf aan misschien de dader wel aan te klagen. Blommestein probeerde mij te sussen en raadde het af. Hierna vroeg ik dus of hij toevallig ook lid was geweest, zo kwam ik er dus achter. Vele vele jaren later, was ik bij een andere oorarts van het LUMC. Ik wilde een algeheel onderzoek, want ik had last. Er bleek geen dossier meer te zijn van mij van ene Blommestein. Weggegooid. Toeval. Gelukkig heb ik de ziekenhuiskaart uit 1987 met de datum en de naam Blommestein er op vermeld bewaard.
Uiteindelijk heb ik via een huisgenoot van die vriend, die als lid een almanak bezat van Minerva, ontdekt wat de identiteit moet zijn van de lange blonde mepper. Een foto van de ordecommissie gaf daarover duidelijkheid. Ik heb toen Allard gebeld en hem gecontronteerd met de feiten. Hij ontkende, tegen beter weten in, want ik heb hem herkend en er is een getuige. Hij meende ook dat de vriend verantwoordelijk was, want die had mij de mores moeten uitleggen. Lijkt mij onzin, mishandeling met letsel is mishandeling met letsel.
Ik heb geen aangifte gedaan. Die vriend wilde toen opeens niet meer getuigen i.v.m. met zijn carrière en de macht van het Korps netwerk. Daar hield het toen op. De vriend heb ik circa 2001 nog eens hypothetisch gevraagd om te getuigen in een eventueel civiel proces tegen Allard, hetgeen hij toen wel beaamde te willen doen. De carrière was inmiddels voor hem zeer voorspoedig gegaan.

Overigens las ik circa een jaar later, dus in 1988-1989, in de Mare, een universiteitsblad, dat bij een soortgelijk geval er 10.000 gulden aan een slachtoffer was uitgekeerd door Minerva. Toeval.

Ik claim 5000 EUR

Geval 2.
Stalking van 1992-1994, met een uitloop tot in 1999 door een opdringerig seksgericht vrouwelijk individu, dat er voor gezorgd heeft dat ik nog steeds, op een vervelende malende, mijzelf verdedigende manier, vooral 's-nachts, denk aan haar leugens en misleiding van anderen, zoals o.a. van de politie en van een door mij ingeschakelde maatschappelijk werkster M.Hertman. Daardoor kon ze ongestraft doorgaan met haar gedrag. Gedrag van een gedragsgestoorde. Toen ik de poltie als eerste erbij betrok, begon zij de politie te misleiden en toen ik haar vertelde dat ik mijn vrienden om raad vroeg, werd ze boos en was opeens mijn agenda verdwenen en bleek dat zij iedereen gebeld had met de mededeling dat ik haar stalkte en haar in elkaar geslagen zou hebben. Dat is pas echte smaad! Maar ook dwarsboomde zij nieuwe relaties door deze te bellen met dezelfde mededeling. Zelfs jaren na dato nog. Ze zorgde er aldus voor dat niemand haar kon stoppen en probeerde mij af te snijden van mijn omgeving, familie, kenissen, mogelijk nieuwe vriendinnen en daadwerkelijke vriendinnen. Ze heeft mijn zwakke kanten (relaxed, flexibel, alleen wonend in een stil straatje met weinig getuigen, geen hele close vriendengroep, makkelijk te verleiden, ongeduld, lief, communicatief, weinig zelfvertrouwen, zwakte voor seks, angstigheid en toegefelijkheid) en haar juridische kennis (de mogelijkheden en beperkingen en dus de ruimte) gebruikt om haar zin te krijgen (=keer op keer seks met mij) en mijn wil te breken. Ze maakt overal misbruik van. Klinkt gek en dat is het ook. Op mij komt zij over als een psychopaat, die haar wraak en agressie op mij heeft uitgeleefd. Ze zei altijd: "Ik krijg altijd mijn zin!" En zij en haar moeder vonden mij maar naïef. Daarmee praatte ze haar indringende gekmakende aan de deur zeurgedrag goed, inclusief alle trucs, zoals het faken van een hartaanval of aanbellen en zeggen: "laat me met rust"of "ik wil mijn lekkere leventje terug"! Dus zodra er getuigen bij waren vertelde ze op een heel aandachttrekkende manier het tegenovergestelde verhaal, om mij psychologisch uit te schakelen. Dus allemaal teksten die ik tegen haar gezegd zou kunnen en moeten hebben. Ik heb haar nooit iets misdaan. Ik ben alleen maar lief en geduldig geweest. Het frustrerende voor mij is dat ik van de meeste dingen de enige getuige ben. Ik ben na mijn besluit om haar totaal te negeren een afgezonderd en getraumatiserend leven gaan leiden. Ik ben niets meer gaan plannen en leef van dag tot dag. Mijn zelfbeeld raakte aangetast. Eigenlijk is het alleen de onterechte boete, die mijn zelfvertrouwen echt genekt heeft. Ik heb in mijn hoofd er een groot geval er van gemaakt. Maar dat is nou juist het trauma.
Maar ik ben nu geestelijk wel sterker!!

P.S. Ze heeft ook mijn manlijke trots gekrenkt. Ze weet ook heel goed hoe mij uit te dagen door telkens mij tegen te spreken of een andere versie van de werkelijkheid voor te spiegelen, zodat mijn brein daar weer tegen in moet. Ik moet winnen van zo'n vrouw, die per ongeluk wel een heel hoog IQ heeft, maar totaal geen gevoelens van warmte, inlevingsvermogen of medemenselijkheid bezit.

P.S.2. Zo lang zij ontkent dat ze dit gedaan heeft (dit blijkt uit recente mails) heb ik geestelijk geen rust. Ze kan elk moment als ze stress heeft er weer mee doorgaan. Vooral het benaderen van mijn omgeving met onzinverhalen is vervelend. Een psychologisch effect van deze ontkenning en dat ze ook niet veroordeeld is a.d.h.v. de getuigen, is dat ik nu a.h.w. met haar een geheim deel (dit zijn haar eigen woorden!), wat ik helemaal niet wil. Zij en ik weten als enige wat waar is. Maar zij vertelt haar en mijn omgeving en mij en en als ze wilt de rest van de wereld haar verzonnen verhaal. Iets wat mensen niet zo vaak doen, maar zij dus wel. Het is alsof ik een UFO gezien heb en ik word vervolgens geïsoleerd. Ik blijf daardoor in mijn hoofd verbonden met haar. Dat wil ik dus niet. Dus beken en compenseer! En laat ook mijn ouders met rust.

P.S.3. Ze gaat er mee door. Dit blijkt uit bezoek aan mijn Schoolbankpagina vorig jaar, en langer geleden linken via LinkedIn met bekenden van mij, die ze toen ook benaderde heeft met onzin (lees laster), het achterhalen van mijn adres en via DAS mij beschuldigen van smaad, vanwege vertellen bovenstaand verhaal en weer aangifte doen tegen mij, haar toen makkelijk te manipuleren en te intimideren stalkingsslachtoffer.

P.S.4 Telkens weer bedenk ik mij hoe slim zij is en hoe dom ik ben. Zij heeft natuurlijk expres toen en nu mij beschuldigd van stalking (door mijn agenda te pikken en iedereen te bellen met die beschuldiging) om mij zodoende uit te lokken de waarheid openbaar te maken, waaroverheen zij dan weer aangifte kan doen van smaad, gewoon alleen om mij te pesten en klein te krijgen en tegen te werken uit wraak voor mijn afwijzing. Dat geldt dus ook voor met kracht het mijn huis proberen binnen te dringen nadat ze mij eerst flink telefonisch gepest had, zodat ik als reactie haar bij mijn deur wegduw met een por op haar rug. Daar kan ze dan weer aangifte van doen, om dezelfde reden als genoemd. Gewetenloos en gestoord! En dus nog steeds niet voorbij.

Ik claim 200.000 EUR

Geval 3.
Mishandeling op mijn hoofd in Amsterdam op zondag op de Oudezijds Voorburgwal eind juli 2002. Ik herinner mij dat ik in mijn bijgeloof dacht, ik moet hier niet rechts gaan, maar links. Maar goed.. Ik voelde me erna een tikkeltje raar. Had een bult en kon dezelfde nacht niet meer slapen. Mijn huisarts onbereikbaar. Heb het vaak geprobeerd, maar kwam er niet door. Voor een afspraak was ik steeds te laat 's-ochtends. Zomaar langs gaan zonder afspraak mocht niet, zo dacht ik. Dacht toen dat het wel over zou gaan als ik maar rustig aan zou doen, wat ik ook gedaan heb. Eerste week dus doorgelopen met waarschijnlijk een lichte hersenschuding, denk ik, waardoor jaren lichte hoofdpijn en slapeloosheid. Ben op aandringen van moeder in het eerste weekend erna toch naar een verjaardag gegaan. De reis was een ramp, vooral door de bladveren van de autobus en de slechte weg bij Den Bosch. Daar gaf mijn broer mij over iets een grote bek, waardoor ik knapte en moest huilen. Ik had al een week niet goed geslapen en maakte me reuze zorgen. Schoonzus waarschuwde me toch echt naar de dokter te gaan. Maandag daarop en een week na de klap dus, huisarts gesproken, die zei dat de eerste week cruciaal was. Tsja die was net voorbij. Hij zei ook dat er toch geen opname mogelijk was bij een lichte hersenschudding. De hoofdpijn was na Den Bosch pas echt goed opgekomen en is gebleven. Toen was ik natuurlijk ook overgevoelig geworden voor geluid. Tegenover ontdekte ik opeens hangjongeren. Die wilde niet stoppen met rondhangen. Het was midzomer en warm en moest i.v.m. de hitte echt een raampje open hebben. Ik wilde dus de 6 weken rust hebben en ging me iriteren aan hun brommergeluid/herrie. Dit gaf weer stress en was dus weer slecht. Heb na een paar weken aangifte gedaan van de genoemde mishandeling in Amsterdam.
Nu minder of weg, maar blijft zwakke plek. Pas na 3 jaar bleek er toch een medicijn te zijn. Dit kwam niet van de huisarts, maar via een arts van het G.A.K. Hierdoor nodeloos geleden van 2002 t/m 2005. Huisarts is op zich aardige man, waardoor moeilijk gevoelsmatig te beschuldigen. Het medicijn is Amitryptiline. Ik kreeg er in het begin schokken in mijn hart van. Ik heb het gemeld, zou niet erg zijn. Nu ik gestopt ben, lig ik weer vaker wakker 's-nachts en moet dan weer uitslapen om min of meer genoeg geslapen te hebben voor mijn gevoel. Ik voel me ook vaak gebroken. Met dat pepmiddel was dat minder, maar toen had ik te veel energie en driftbuien en voelde me niet mijzelf. Nu krijg ik sinds 11 februari 2010 steeds vaker fibraties in mijn plexus solaris, zo'n gevoel onder je hart alsof er wat bubbelt even. Dat is stress. Dat is gelukkig een paar maanden later weer over.
Daarnaast heeft eerste helft 2010 een behandeling van een Cesar Mensendieck therapeute goed geholpen. Die behandeling had ik ook toen moeten hebben.

Er zijn meerdere schuldigen: de dader, de politiestaat die het niet voorkomt, de gemeente Amsterdam, die gajes daar in stand hield, de bardame, die het zag en niet en ziekenauto en de politie belde, maar zelf de dader de zaak uit werkte, waardoor ook geen zinvolle aangifte en ook geen goed medisch advies, de psycholoog en de neuroloog die mij niet wezen op de César-Mensendieck therapie, de overheid die te veel bezuinigd op gezondheidszorg, de onbereikbaarheid van de huisarts en de familie die doordramt en kribbig en agressief doet en mijn eigen, omdat ik nu eenmaal niet daar moet komen. En misschien ook die van eerder genoemde stalker, die wist dat ik prostitutie bezocht en die ik daar een keer heb zien lopen en die mogelijk te maken heeft met die onverklaarbare klap in het kader van het pathologisch dwarsbomen van mijn leven.

Weet nog geen claim

Geval 4
Door wegpestbeleid van de gemeente moet ik wonen aan een straat met veel verkeer. Ik heb een ruime verhuisvergoeding ontvangen, 3750, guldens, omdat ik de zaak hard speelde. De straat waar ik nu woon is echter een van de vieste straten van Nederland, volgens Milieudefensie. Er is echter nog meer milieuverontreiniging! Toen ik er ging wonen, kon ik niet voorspellen dat jongeren op hun auto ook een extra lawaaierige uitlaat monteren en daarmee door mijn straat rijden. Auto's mogen niet te veel decibel produceren. Europese richtlijnen zorgen daarvoor. Nederland heeft zijn eigen invulling van de richtlijn en bepaald dat het ene automodel meer lawaai mag maken dan de andere. De politie is belast met de controle. De politie is echter niet bij machte, zeggen ze, hieraan te voldoen, omdat de technische opstelling, die geïnstalleerd moet worden in een stille omgeving bijv. buiten de bebouwde kom, te omslachtig is. Men zegt daarom dat het beleid geen prioriteit heeft of dat men niet er mee belast is maar de milieudienst. Daarbij opgemerkt dat auto's op twee manieren gemeten kunnen worden, rijdend en stilstaand stationair draaiend. Maar het gebeurt nooit, waarbij feitelijk wetteloosheid heerst op dit punt, vanwege de sluwheid van de opsteller van die Nederlandse regelgeving op basis van de europese richtlijn en de domheid of slechtheid van leden van de leden van het Nederlandse parlement, die er mee instemden. 'Foutje, bedankt!'
Het lawaai van deze zogenaamde sportuitlaten is echte intimiderende overlast. De een is gevoeliger dan de ander, maar toch, er zijn veel mensen, die het erg vervelend vinden. Dubbel glas helpt niet. Dit helpt wel tegen het normale geluid van het verkeer, maar niet tegen de indringende brom van te veel laag geluid.
De politie kan echter ook gewoon op overlast op zich beboeten, maar dan doen ze niet. Ze kunnen ook op gehoor beboeten en dan bij bezwaar alsnog meten, waarbij er bij die eerste controle een foto word gemaakt van de uitlaat en alle gegevens erover worden opgevraagd en vastgelegd, zodat verwisseling naar een stille uitlaat niet mag baten. Er zijn nog veel meer slimmere regelingen mogelijk, maar er is onwil vanuit het anarchistische liberale model. Laat het volk maar lijden, is het devies, dan willen ze wel hard werken om hogerop te komen en meer geld te verdienem om zo stiller te wonen.
Verantwoordelijk is het parlement en de regering.

Ik claim jaarlijks, vanaf 2003 tot heden 1000 EUR

Geval 5.
Onterechte aanhouding in 2004. Hiermee haalde ik zelfs de lokale pers. Het komt er op neer dat beveiligingsbeambte Gerard van M. van Detaforce van een winkel ten onrechte de politie heeft gebeld, waarbij hij meende gezien te hebben dat ik iemand sloeg. Ik heb niemand geslagen, dat moet zo geleken hebben voor hem, door gezichtbedrog. De man had geen goed zicht op de situatie. De politie was inderaad toevallig in de buurt, remde met piepende banden en kwam direct op mij af en sommerde mij halt te houden en gooide me op de grond, nadat ik had aangegeven geen zin in alles te hebben. Ik werd 5 uur in de politiecel gezet. Naderhand bleek dat de agenten mij tevens beschuldigden van vechten met de agenten. Ik heb een getuigenopriep geplaatst in lokale kranten en op het prikbord van de winkel. Er zijn meerdere getuigen naar de politie gegaan om mijn onschuld mede te onderstrepen. Niemand heeft gezien dat ik iemand geslagen heb. Het kaartje van de oproep werd steeds weg gehaald. Ik zag er in het voorbij fietsen ook een keer een agent staan. De cruciale getuige, die ik gesproken heb, vertelde precies aan mij wat hij gezien had en ik constateerde dat dit 100% overeen kwam met mij beleving van alles. En nu precies deze man wordt ondanks dat hij zich bij de politie melde niet gehoord. Er werd wel een 'mutatie' gemaakt. Ik heb de officier van justitie ook nog een handgeschreven verklaring van de man met zijn handtekening toegezonden. De officier meende dat het niet nodig was hem te horen, want zij wist toch wel wat er was gebeurd. Ze ging er van uit dat de suggestieve verklaring van de agenten aangaf dat er sprake was van mishandeling van de agent, terwijl er in werkelijkheid een schrik reactie van mij moet zijn geweest. Heel bruut en onbevredigend allemaal.
Deze officier Tineke N. schrijft in brieven herhaaldelijk dat ik schuldig ben en dat het wettelijk en ovetuigend vast staat dat ik mij schuldig heb gemaak aan wederspannigheid en mishandeling. Heel intimiderend. Maar toch seponeert zij het nadat ik haar heb verteld dat ik kan bewijzen dat ik onschuldig ben, m.b.v. veel getuigen en dat de rechter het vast heel vervelend zal vinden dat zulk een onzin zaak voor de hem/haar komt, om nog maar niet te spreken van het gezichtverlies van de agenten. Ik vertel haar ook over de chronische hoofdpijn. Vanwege deze redenen seponeert ze vanwege ziekte, hetgeen een novum is. Er blijft dus staan dat ik niet onschuldig ben. Dit is zeer onbevredigend.
De politie vertraagd ook mijn klacht. En na een jaar krijg ik mijn gelijk niet. Ik kan naar de ombudsman schrijven. Ik heb alle personen nog via Justitie zelf aangeklaagd en bij het Gerechtshof gepleit voor vervolging van de agenten en van Gerard van M. van Detaforce. Dit werd niet opgepakt, vanwege gebrek aan bewijs. De gehandicapte advocaat Evers kwam niet opdagen, want hij bleek zelf in de gevangenis te zitten. Ik had de zaak wel kunnen winnen als ik goede juridische hulp had gekregen. Ik vind de premies voor een rechtsbijstandverzekering voor mij te hoog en wijs het principe van zo'n verzekering principieel af. Nederland blijkt dus geen goed functionerende rechtsstaat te zijn. Het word uiteindelijk wel na tussenkomst van een andere civiele advocaat van het H.K.S afgehaald. Maar in een brief blijft weer staan dat ik niet onschuldig ben. Maar iemand is pas schuldig als de rechter zo heeft geoordeeld. Bij een strafproces had ik zeker gewonnen, vanwege de getuigen, afwezigheid van letsel, tegenspraak in de getuigenissen, de hele context van het gebeuren en de onzekere verklaring van de veiligheidsbeambte, die ik herhaaldelijk heb gebeld en steeds wat anders begon te vertellen over wat er gebeurd was. De civiel procedure tegen de agenten m.b.v. genoemde advocaat in de civiele zaak kon niet doorgaan, want de advocaat wilde niet. D.w.z. hij heeft opgepakt wat hem interesseerde, de Wet op de privacy, maar was niet genoeg betrokken om mij echt bevredigend te helpen tot ik mijn gelijk zou krijgen door de confrontatie aan te gaan met alle betrokkenen.

Gecombineerde schuld.
Gerard van M. van Detaforce: 1000 EUR
Politie Hollands Midden: 1000 EUR
Tineke N. officier van Justitie: 1000 EUR

vrijdag 23 april 2010

zaterdag 3 april 2010

Kosten

Geld is, als je het wereldwijd bekijkt, dus zonder verdere buitenstaanders, een middel. Het mag niet leiden tot onrecht, hardheid, zakelijkheid, liefdeloosheid, verwaarlozing van de zwakkeren e.d.. Maar dat gebeurt dus wel omdat men weigert in te zien dat kosten niet bestaan. Ze zijn altijd gebonden aan een persoon, overheid of organisatie, dus één partij. Het geld wat u uitgeeft is immers voor een ander, die er in de economie ook toe doet, een inkomst en andersom. Boekhouding leidt tot egoïsme en denken in 'kosten en baten'. Maar in werkelijkheid, dus als je de hele wereld er bij betrekt is er alleen maar sprake van ongelijkheid op basis van het recht van de sterkste. Dat is een kapitalistische liberale keuze. Het kan dus anders. Dat u dat maar even weet!

Voorbeelden:
Een werkloze kost geen geld. Hij geeft immers zijn uitkering ook weer uit. 'Hij doet niets', denkt u dan. Tsja er zijn zoveel mensen, die werk doen wat zeer schadelijk, ongezond of onrechtvaardig is, dan kun je als je het over moraliteit hebt, dus beter niets doen, dan doe je ook weinig fout. Een werkloze is ook een kapitalistisch gegeven.
Bezuinigen door een overheid, die haar geld weggeeft aan grote bedrijven, die speculatief en manipulatief met geld omgaan is het ergste wat er is. Maar een gouden kans voor de ellendelingen, die deze wereld van de ene ellende naar de andere willen slepen, van de ene wereldoorlog of crisis naar de andere.

Maar het kan echt anders!!!